Dwa kłosy

Nam...

Dwa kłosy samotnie rosły na polu
Rodziły się ,wzrastały..
Każdy na innym końcu stołu

Jeden wyciągał się ku drugiemu lecz tamten go nie zauważał.
Odchylał się,uginał i na nic nie zważał..

Wtem wiatr przychylny przybył i miłość mu pokazał.
Skąd przybył? Nikomu nie zdradzał..

Kłosa powieki rozchylając drogę do szczęścia pokazał,
Więc podniósł się kłos,
w stronę Słońca spojrzał...

Promienie wskazały mu przyjaciela dlaczego tak późno do tego dojrzał?!
Rósł w cieniu,w bagnie,w kamiennym westchnieniu..
Zaistnieć nie pozwolił w swoim sercu drugiemu...

Żadnemu...

Ale gdy już zrozumiał za błędy swoje przeprosił.
Już nigdy tak samo głowy nie podnisił.

Od tamtej pory dwa kłosy razem rosną na polu, na ścieżcze marzeń.
Ruszyli przy księżycowej krainie..
przez kociątkowo jego wyżyn doliny..
Doszli do mrówkowa w siebie zapatrzeni..
zaspy śniegowe pokonali..
I chociaż zimno było..
oni się nie bali..
Bo ogrzewało ich to co sobie wzajemnie dali..
Miłość wieczną..
Której żaden człowiek,kombajn
,ani wicher nie oddali.

autor

Sajmon

Napisany: 2006-06-27 Dodano: 2006-06-28 18:01:10

Ten wiersz przeczytano 599 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie