Dwadzieścia jeden

Nie potrafimy mówić i nie umiemy słuchać
Zachłannie wypluwamy z siebie litery
Nic nie znaczące puste słowa
Choć niektóre ranią jak ciernie starej róży
Bo nawet nosem możemy zgrzeszyć
Oglądając się za siebie
Plując na życie innych
Dając im instrukcje
Popatrz na siebie zanim wykonasz krok
Spojrzysz pogardliwie i znów zaczniesz pluć
Czego jeszcze nauczy cię ten świat?
Kolejnych przekleństw rzucanych na matkę
Bezkresnej dramaturgii i tragizmu
Obwiniania za grzechy wszystkich
Lecz nie własne słabości
Chcesz uciec ale dokąd?
Boisz się stracić tego życia
Którego i tak nie doceniasz
Obskurne elewacje i ciasny blok
Hamują twój rozwój i wrażliwość na piękno
Masz silną broń w skroniach
Sięgnij więc wyżej, dalej, mocniej
To jest twój czas i twoje ciało
Masz w rękach dar i niepowtarzalny talent
Daj z siebie to co najlepsze masz
Zamiast płakać zakrywając twarz
Szczęście to produkt wielu poświęceń
A miłość i mądrość zdobędą raj

autor

HUZAROVA

Napisany: 2013-12-30 Dodano: 2013-12-30 22:37:29

Ten wiersz przeczytano 710 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie