Dwie głowy

Z cyklu "przysłowia polskie"

Stoją naprzeciw siebie dumne, wrogie armie.
Prężą mięśnie, krzyk wznoszą, szyk trzymają karnie.
Wrzask wydarty z gardeł niemal kruszy skały.
I ruszyli. Tną niebo śmiercionośne strzały.
Z drugiej strony las pik, jak oręż jeżozwierza,
Groźby wrogom śle w darze, prosto ku nim zmierza.
I zwarli się w jęku kłębie, rojowisku krwawym.
Walczą dzielnie. Wódz z nimi pragnąc bogactw, sławy,
Jedną ręką chwyciwszy wrogów króla włosy,
Dwa śmiertelne posyła w pierś i w szyję ciosy.
I w ten sposób odjętą od korpusu głową,
Celne zadając razy, przewagę stopniową
Wyraźnie uzyskuje. W godzinę zwycięża
Używając dziwnego w tej walce oręża.
Zapytany po bitwie: Skąd pomysł tak śmiały,
By wroga swego głową rozbijać oddziały?
Nauk swojej młodości dochodzi do sedna.
Wszak słyszeliście: „Co dwie głowy to nie jedna”.

autor

Wołkowiecki

Dodano: 2005-03-22 11:20:32

Ten wiersz przeczytano 774 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie