Dyktando o próżnych królewnach

W dawnych czasach, w kraju pewnym,
żyły sobie dwie królewny.
Piękne, smukłe niczym łanie,
ale próżne niesłychanie.
„Te królewny- mówił król-
to mojego serca ból.
Mają móżdżki jak u kury-
ich tematy to fryzury,
szminka, puder, róż, mazidła
(by przypadkiem twarz nie zbrzydła).
Stroją się w przykrótkie ciuszki,
by ukazać długie nóżki.
Zużywają perfum górę,
żeby mieć pachnącą skórę.
Co pięć minut każda zerka
pełna dumy do lusterka,
by podziwiać swe odbicie.”.
Takie panny wiodły życie.
Król rozpaczał, śmiał się lud.
Serc królewien żaden cud
nie odmienił. Do starości
żyły w wielkiej samotności.
Królewicze z różnych stron
mieć nie chcieli takich żon.
Morał się narzuca sam-
nikt nie lubi próżnych dam.

Kalina Beluch

autor

kalina

Dodano: 2007-05-13 08:30:18

Ten wiersz przeczytano 820 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie