dywergencja

trwam wokół siebie bezszelestnie jak cień
rozgrzeszając się wyrzucam noce na deszcz
tam dźwięczy tyle słów które znacząc ciszę
wypełniają sepią kłębowiska myśli


czuje się słaby nadzieje oddałem magii mgieł
czułe spojrzenia i dotyk ust już były teraz tylko
mdły błękit nieba ostrzem szarości pyłu trwa w oku
jutro już nieobecne po wschodzie


uczucia chociaż poszarzałe tkwią wciąż bardzo głęboko
w strukturze jabłka i pali rozżalone miejsce pod żebrem
pulsując drobiną zieleni

autor

topor

Napisany: 2011-01-26 Dodano: 2011-01-27 15:46:44

Ten wiersz przeczytano 456 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie