Dzieciństwo.

W zaciśniętej piąstce trzymała mały wiatraczek.
Wirował wraz z podmuchami ciepła tamtego lata,
które już nigdy nie bedzie gorętsze, nie będzie
bardziej niezapomniane, zamknięte w albumie.

By otworzyć je po wielu ciasnych latach, trzeba
odwagi w stawianiu sobie łaskoczących pytań.
Trzeba na nowo namalować wszystkie twarze
i rozdrapać rozbite kolana, trzeba cichutko płakać.

Wiatraczek kręci się wariacko i chowa uszy przed
radosnym wrzaskiem, przed tysiącem westchnień
nad najmniejszą nawet śmiercią, nad zapomnieiem.
Myśli płyną wartkim strumieniem, gdzieś w dolinię.

Dziś idę tą doliną kwiecistą i nie poznaje drzew,
nie natrafiam palcami na wycięcia scyzoryka.
Nie patrze już w chmury z zezowatą nadzieją
na deszcz, który zawoła mnie do rodzinnego domu.

coś mi ukradli złodzieje łaskawi

autor

nikt

Napisany: 2007-05-07 Dodano: 2007-05-07 21:05:12

Ten wiersz przeczytano 403 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie