Dziecko poranka

Długie palce mroku gładzą moją twarz,
po której pełzają jasne zwidy gwiazd i księżyca,
upiorna cisza wdziera się aż do mózgu
i budzi wyrzuty, tworzy koszmary...

Komar, nocny marek,
lśniącymi skrzydłami wybija srebrne sekundy snu,
snu, który już nigdy nie nadejdzie...

Ćma przypalonymi skrzydłami wymiata kurz wspomnień,
wzbija go, kłębi i podsyca obłędem

...aż wszystko ucicha...

Jutrzenka w świetlistej szacie miotełką dziecięcej ufności
strzepuje nocny proch,
ociera skrzepłą łzę,
przemywa rosą wąwozy trosk i ran
mglanymi palcami otwiera mi oczy
i daje nadzieję na lepszy dzień...

autor

Sloneczkoo;)

Napisany: 2005-06-07 Dodano: 2005-06-07 09:53:08

Ten wiersz przeczytano 330 razy

Oddanych głosów: 3

Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie