Dzień, w którym pękło niebo

Śmiała się zawsze i kochała kwiaty,
Bawiła się z kotem, który był kudłaty,
Teraz widzi ściany szare, odrapane,
Jest w szpitalu, płacze, nie rozumie tego,
Jak się stało tak nagle, jak doszło do tego.
Wycięli jej narządy.
Po co?
Bo tak trzeba.
Już nie widzi parku ani swego drzewa,
Które całowała gdy biegła nad rzekę,
Gdy poiła ptaki i sasanki leśne.

Cierpi męki, samotność, nie wie co się dzieje,
Gdzie jest mama, tata i jej przyjaciele.
Gdzie dom, gdzie łóżeczko,
Gdzie babcia i dziadek,
Gdzie pościel- ta w serduszka
I brat starszy- Radek.

A lekarze mówią
"Tak trzeba, nie szkodzi
Będzie dobrze, wytniemy, w końcu się zagoi"
A Bóg patrzy sam z góry,
Płacze i tak pyta
"Czy to do was należy odbieranie życia?
Czy to wasze zadanie robić cud na siłę?
Czy wy decydujecie kto umiera, kto żyje?

Lecz oni nie słyszą, nie widzą nikogo,
Tylko ona malutka swą opartą głową,
Patrzy w dal
Tam do góry
I nagle dostrzega,
Że Bóg umarł i pękło naraz całe niebo.

dla małej ASHLEY...

autor

niewinny to ja

Napisany: 2007-02-08 Dodano: 2007-02-09 15:22:46

Ten wiersz przeczytano 453 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie