dziura w sumieniu

w stosie pustych kałamarzy
schnął srebrne gęsie pióra
w głowie taka sama jak w sumieniu
wielka czarna pusta dziura

w powietrzu zapach metaliczny
wisi w nim piekący ból psychiczny
w pokoju chłód
a we mnie ssący moralny głód

brak nie do wypełnienia
winy nie do wybaczenia
w lustrze widok nie do niesienia

znów na linii frontu
tocząc walkę z myślami
przy otwartym oknie
z mokrymi oczami

obce takie wszystko
jak on był blisko
na granicy życia i śmierci
nie było tak ślisko

teraz cisza

oczy zasnute mgłą błądzą
gorąco płoną zemsty żądzą
noc noc noc strach i samotność
to tak smakuje bezsilność

teraz rodzi się obojętność
to ta która potrafi zabić
nawet najsilniejszą namietność

gdyby mnie miłość łaskawie
czas cofać nauczyła
teraz inaczej by się historia toczyła
dłoń moja z jego dłonia spleciona by była

autor

Ramona1504

Dodano: 2007-09-15 14:11:32

Ten wiersz przeczytano 453 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie