dziwny artysta

zasiada na stołeczku
obok swoich sztalug
i farb barwnych

do płótna zasiada prościej mówiąc

wybiera pędzel
ten najgrubszy
bo trzeba mocno zacząć

by się wybić

nabiera więc farby
i uderza w płótno kilka razy
coraz mocniej

by zobaczyć, że maluje tylko czarnym

trzeba to zamalować!
usunąć natychmiast!
nabiera więc czerwieni

ludzie lubią czerwień

wściekle uderza w płótno
coraz szybciej, mocniej, głośniej
tak by nie została żadna
czarna plama szpetna

nie ma już, spokój

teraz niebieskiego trzeba
i zieleni trochę
żeby ukryć prawdę ładnie

ręce mu się trzęsą

i nic to, że czajnik gwiżdże
coraz głośniej
nic to, że oszaleć można
coraz szybciej

nie podda się

wciąż rękami macha
dodając nowe barw warstwy
i nic to, że uschnięte odpadają
i czerń widać straszną

i tak do końca malować trzeba
do końca

autor

bananowy_Joe

Napisany: 2005-02-23 Dodano: 2005-02-23 08:43:23

Ten wiersz przeczytano 462 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie