Dżungla Świata

Samotny człowiek, w świecie zagubiony.
W tej wielkiej dżungli, światła, i próżności.
Czuje się tak całkiem przez wszystkich odtrącony.
Obdarty z uczuć, kochania, i miłości.

W bezkresie wszechświata, iskry szczęścia szuka.
W otchłań swych marzeń ciągle się pogrąża.
Może ktoś kiedyś do serca zapuka.
Zagubiony w tej dżungli za słońcem podąża.

I tak się błąkamy w tym świecie jak dziecko.
Zgubione co w lesie straciło nadzieje.
Czy ktoś nam pomoże? Czy tylko zdradziecko?
Miłością nas skusi, a potem wyśmieje.

Samotny człowiek jest jak dziecko które w lesie zgubiło drogę. Przyjmie każdą pomoc. Ale bywa że ktoś dla żartu, wskaże mu błędny kierunek, aby potem móc z niego zakpić.

autor

Andrzej

Napisany: 2006-08-11 Dodano: 2006-08-11 00:01:36

Ten wiersz przeczytano 694 razy

Oddanych głosów: 43

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie