ECH, TO ŻYCIE MOJE

Ech, to życie moje
Do bożków przemodlenie
Wyciskane z sensu
W paproch się zamienia
Krzyczę rozpaczliwie
Skomlę cichuteńko
Jestem na dnie smutku
I na górze szczęścia

Kwitną burz zadęcia
Banał tkany prawdą
Myślę jak geszefciarz
By mieć pieczeń marną
Ślizgam się po myślach
które tyczą kary
Coraz większa niechęć
Coraz większe mary

I wciąż płynę w dół
Po chromozomowych zwojach
Egzystencjalnych znojach
W kąt ewolucyjnej pieczary
Na wieczne nieistnienie
Na bezsensu zniewolenie
Na podskórny brak wiary
Na ekspansję niedomówień
Kardynalnych info-braków
Z malowanym dobrem w tle
I z mgłą wiernych majaków

autor

KapRysiek

Dodano: 2011-06-29 11:56:07

Ten wiersz przeczytano 419 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie