Echa samotności s

Gdy po dziurach pamięci wędrowałem nocą,
czołgając się przez życie zatrute kłamstwami.
Myśli sny oplatały lepkimi mackami -
żywot w kulach jak żuki po wertepach toczą.

Gorejące lśnią ślepia krukowatych ptaków,
w głębi duszy gołębiej ogniem się czerwienią.
W porywach wichru giną niby liść jesienią,
albo miłość splątana babim latem w krzaku.

Czy mój garb pesymisty odpadnie mi wreszcie,
jakąś gwiazdką nadziei zabłyśnie na niebie?
Czy odpuszczą mi smutki i tęsknota jeszcze,

które zwę samotnością wyklutą bez ciebie?
Żyję jak cień w niebycie, nic mi nie zostało,
a serce się głęboko w wierszach okopało.

autor

Stumpy

Napisany: 2018-02-15 Dodano: 2018-02-15 10:17:01

Ten wiersz przeczytano 1137 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Sonet Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie