Ekshibicjonizm

A zaczęło się od zwykłego wróbla,
Co ćwierkał niezwyczajnie.

Tak mało jednostajnie………..
Że nawet pochowane w tygodniowych kopertach motyle,
(nie jest ich aż tyle)
uwalniać się zaczęły w każdy poniedziałek.


A później ogromne, fiołkowe irysy…jak kule,

Wrzuciły dreszcz za koszule……
Że lodówka, w której pod koniec miesiąca
Światła tylko najwięcej-
Przestała łapać za serce.


I te brylantowe błyski wieczorne,
W latarniach złapane…

Jakieś bardziej zwariowane…
Że już nie drażniły niebieskie ptaki,
Czerpiące wodę zapomnienia w bramie.
(choć należy się im szturchaniec)


A kot piwniczny liżący łapę czarną,
Zamiauczał po polsku nad swą dolą marną.
Aż podwórko stało się tak szare, że aż czarodziejskie.
Z wielką po środku kałużą ,
po rozstaniu z burzą.


A kiedy różowy szal nocnej pani,
Żegnając słońce,
musnął me spoglądanie-cała już byłam kochaniem.

Przyszedł wieczór soczysty nadzieją
Na radosny poranek.
Kocham na przekór sobie ten kraj,
Mój Polski Boże, mój Panie.

Pani Serwisowa rzuciła spojrzenie wymowne:
No nie!
Ależ to nietaktowne!
A feeee!
(odchylając najmniejszy palec prawej dłoni,
podczas picia poobiedniej kawy,
w pomieszczeniu zwanym ,,salonik’’)

:)

autor

ROZTRZEPANA

Dodano: 2006-06-12 00:06:29

Ten wiersz przeczytano 430 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie