Elegia o motylu

Ze szczytu drzew upada planeta
Lądując na liściastych cmentarzach
W których niejedna dusza zaśnięta
Wędruje po krainie pełnej rozważań

Można współczesną nadzieją drązyć czasoprzestrzeń
Która jak kropla deszczu-z nieba upada
i chcesz z nią rozmawiać jak z powietrzem
Nadstawiasz ucha -lecz ona nic nie odpowiada

Chcesz skarcić biegnący czas
Który biegnie w twoich butach
I podpala bijących serc pogodny las
W którym płonie rana kłuta

I przekomarzasz się cicho jak kaleki motyl
Który pragnie unikać światła
Co zabralo skrzydła jego złote
Z którymi po planszy świata latał

I usycha motyl w pewnej chwili drżącej
Ukamienowany ciężkimi promieniami słońca
I ogląda świetlistości płomienie strzelające
Które przynoszą początek jego końca.

autor

TRUEposh

Napisany: 2004-09-13 Dodano: 2004-10-13 16:00:37

Ten wiersz przeczytano 586 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie