Epitafium dla Rafała W.

Znów deszcz
Niebo pluje złudzeniami
W wyciągnięte ręce Jego
W pióro papier i pysk; On nie pyta dlaczego

Ciepła ciecz w ubezwłasnowolnionych ustach
Zatruwa genialny umysł wygłusza hałas speluny
Morduje stałych klientów kładzie wśród zbitych szyb pijaczków
"przyjaciół" niepojmujących Poety

Upada za knajpą na mokry nieprzyjazny bruk
Wsłuchuje się w kamienie
Nie słyszy, nie słyszy co mówi Bóg:
- poete maudit! poete maudit!

A kiedy zrozumie gdy w chmurzyska spojrzy
Co ponad Nim przeszło od ćwierćwiecza stoją
Usłyszy "maudit" pomny swe słowa ujrzy
po valium niegramatyczny koniec wierszy
których był ostoją

autor

Karol Szulc

Napisany: 2007-01-01 Dodano: 2015-06-06 08:42:25

Ten wiersz przeczytano 538 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie