EPOKA NICOŚCI...

Kiedy wczorajsza epoka mija bezpowrotnie,
A może na chwilę, może zbyt pozornie…
Ja czekam następnej z bólu gryząc ręce…
I łzawią mi oczy i krwawi me serce…
Nie boję się jutra – to przyszłość daleka…
Nie boję się piekła – przecież niebo mnie czeka.
Śmierci się nie boję – w końcu piszę wiersze…
Dlaczego więc drżą moje zimne ręce?
Kiedy niebo zlewa się z ziemią,
A cisza w głowie gra…
Ja tak bardzo chcę spać,
Ale nie tak.
Nie tak…
Nie chcę znać siebie z epoki nicości,
Która w sercach namiętnie dziś kwitnie,
A z pewnością znajdą się tacy,
Co opiszą ją dość wybitnie…
I przeczytam w książkach:
„ Żyła taka i taka,
Wiele wierszy światu dała,
Lecz co z tego że dała,
kiedy pustkę w sercu miała…”

"Nie dajmy się zniszczyć nicości..."

autor

Tajemnica16

Dodano: 2011-01-11 09:45:47

Ten wiersz przeczytano 1075 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie