Faust nr 44

Vis maior id est: damnum fatale cui resisti non potest (Siła wyższa to fatalne zdarzenie, któremu nie można się oprzeć)

Przeklinam swój los Fausta
I skarżę się na świat cały
Żeby chociaż promień słońca
Na dłużej zagościł w pokoju i sercu mym

A tu wszystkie fronty obsadzone
Jakimś dziwnym chichotem tego złego
Barykady na których on się wyleguje

Drwisz ze mnie, Fausta?
A czyżem nie zaprzedał ci już swej duszy kiedyś?

Sponiewierałeś ją i zniechęciłeś
Odejdź, zwróć mi ją na powrót, łotrze!

...
Ach, tęsknię za polami zielonymi
Łąkami bezkresnymi
Oddechem wiatru
Beskidami marcowymi
I słońcem zachodzącym

Nawet za moim miastem zwanym dziurą
Jego krótkimi ulicami
Rozległymi osiedlami - tam wszędzie daleko

Marzę o widoku z mojego okna
Ach! kiedyś przeklinanym
Dziś ledwo dostrzegalnym w snach

Ta liczba tajemnicza - 44
Czym ona jest?
Albo kim dla mnie?

autor

Jan Gomber

Dodano: 2007-11-23 21:17:52

Ten wiersz przeczytano 513 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie