Filozoficzne smęcenie o życiu

Pociąg to super miejsce do pisania poezji. Sobie tak kołysze, stuka. I się dobrze wymyśla.

Co mi przyszło z tego życia?
Z tego dziewictwa
z tego niepicia
z dobrych uczynków
serca szczerego?
Nic mi nie przyszło.
Nic dobrego.

A co mi przyszło z drugiego życia?
Z tego wyuzdania
z wiecznego picia
z podłych uczynków
serca zimnego?
Nic mi nie przyszło.
Nic dobrego.

I pytam się życia: co mi z ciebie przyszło?
Gdy mi coś dobrze poszło,
albo nie wyszło?
Kiedy wyłam do księżyca
i tuliłam deszcze,
gdy płonęłam z pożądania
lub w chorobie miałam dreszcze?

I mam już dosyć wiecznego pytania:
jaki jest sens twój, o, życie?

I odpowiedź życia:
- nie mam zdania.

Nie wiem, jak teraz odpowiedzieć na komentarz, bo nie mogę nawet pod swoim wierszem, dobrze by było móc tak jak na blogach odpowiedzieć pod komentarzem. Tylko jedno: arytmia, jak to w życiu, przychodzi, kiedy chce... A życie? Spokojnie, spokojnie, szczęśliwie, cudownie i... KOP! Dlatego trochę tej arytmii w wierszu...

autor

koan

Napisany: 2007-05-15 Dodano: 2007-05-17 12:17:36

Ten wiersz przeczytano 854 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie