Fragment z mojej książki

Chcesz tego rozwodu -zapytał Paweł.
Chcę - odpowiedziałam, przecież nic nie pozostało z naszego małżeństwa.
Dobrze, powiedział Paweł i ściszył głos, niech adwokaci się dogadują.
Co tak się smucisz - zapytałam, przecież chciałeś się zabawić to teraz zbierasz tego plony.
Aha - przypomniałam sobie - jeśli chcesz coś wziąć z mieszkania to najpierw zadzwoń i przyjdź sam, a poza tym przyjdź wtedy kiedy ja będę w domu, żeby się tobie coś do rączek czasami nie przykleiło.
Inka - powiedział Paweł - za kogo ty mnie masz?
Spojrzał na nie tymi swoimi pięknymi oczami. Za zdrajcę Paweł -powiedziałam - i za nieodpowiedzialnego człowieka, oględnie mówiąc.
A poza tym nie dzwoń niepotrzebnie. Bardzo bolało. Inka przepraszam - wyszeptał. Mam gdzieś te twoje przeprosiny. Odeszłam szybko. Łzy popłynęły, a w gardle poczułam potworny ucisk. Dupek, przemknęło mi przez myśl.

autor

helin

Napisany: 2019-04-07 Dodano: 2019-04-07 15:00:06

Ten wiersz przeczytano 1591 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Monolog Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie