Fundament c y n i c z n y

Słowa rzucone na wiatr…
A ja pragnę ich wysłuchać…
Nieustannie patrzeć w przyszłość…
nie beztrosko snuć marzenia
w rytmie zdrady własny rytm wystukać
puścić z dymem wszystko… wszystko…

Białe kłamstwa, co odbarwią życia mdłe kolory
Czyniąc je bladymi i doskonałymi….
Wysączając zeń energię, nadając im wzory
plam wszelakich bez wyrazu… bez kontrastu, charakteru,
by w nieładzie i w nieszczęściu własny nieład namalować.

by składować snów pragnienia
w jednej tylko życia jamie…
Na palecie kłamstwa, w palącej otchłani…

W śnie, na jawie być malarzem własnych natchnień!

Gdy fundament zbudujemy na takim podłożu
Ty mi rzekniesz słowo, a ja tobie kłamstwo
I nadejdzie w złym popłochu osobiście dama burza,
torowana tamtym wiatrem, co obłudą pasł oblicza
nasze oczy sycić będzie bagnem

Potem zrzuci swoje brzemię, gęste zimne…
Nasza jama wreszcie padnie…
Wylewając snów pragnienia
Jeden tylko piorun smugą szarą, smugą jasną
spali całość mienia

Potem kłamstwo popłynie porywistym wręcz potokiem
Za nim słowa obojętne, raniąc nas namiętnie,
bo znów rzucone będą na wiatr

Wszystkie światła w jednej chwili nagle zgasną
Pochłonie nas wicher, bezbarwność nastanie…
Stan końcowy gorszy, niż pierwotny w jego stanie…

Nigdy więcej architektem własnego marzenia
Choć pragnienie nieistnienia i zalania
Znów pobudza do kłamania…

autor

Angel_Of_Love_

Dodano: 2007-07-22 01:34:30

Ten wiersz przeczytano 1044 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Wolny Klimat Pesymistyczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie