garncarz

misy, dzieże i dzbany
puste garnce bez przykryw
czarki, wazy, makutry
o marzeniach niezwykłych.

wykłócały się głośno
gdy nie widać garncarza,
wznosząc pięści gliniane
śmiały nawet wygrażać.

niebywałe, a jednak
odkąd świat dla nich światem,
każde z nich chce być piękne
zaszczycone, bogate.

jedno z drugim donioślej
pana swego klnąc wini,
że mu przykrość okrutną
z jednym uchem uczynił.

były nawet i takie
między nimi wszystkimi,
przekonane zupełnie
że się same stworzyły

a mistrz słuchał cierpliwie
z coraz większym niesmakiem…
wreszcie wyniósł na śmietnik
- teraz żeście jednakie.

autor

Alicja

Napisany: 2006-07-03 Dodano: 2006-07-03 21:08:36

Ten wiersz przeczytano 1017 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie