Gdy pamięć umiera
Wciąż żywa przeszłość
siedzi w mojej głowie:
wujek Kazimierz
bezdzietni Drozdowie
samotni Dronie
ciocia Marysia
w pół złamany Walczak...
Nie ma ich już dzisiaj
i tylko myśl straszna
moje serce łamie,
że razem ze mną
umrze o nich pamięć.
autor
anna
Dodano: 2017-11-06 15:39:06
Ten wiersz przeczytano 1675 razy
Oddanych głosów: 61
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (51)
Nawet pamięć kiedyś przeminie o ile jej nie
zapiszemy...takie życie...pozdrawiam Aniu
Bardzo przemawiające. Tak! - jak Cię braknie... - to
straszne. Nie wiem co powiedzieć... - pozdrawiam
Przejmująco i smutno o konieczności pamiętania.
Pozdrawiam Anno
:)
Dobra smutna refleksja +. Pozdrawiam serdecznie z
uśmiechem.
Dobra refleksja, podoba sie wiersz.
Pozdrawiam onno.:)
Bardzo smutne
Pozdrawiam anna
Piękna puenta... pozdrawiam
Smutna refleksja.Pozdrawiam Aniu.
Oj Aniu, u Ciebie smutna refleksja, może uda się ciś
zachować, choćby w Twoich wierszach, a to wyrażny
ślad...pozdrawiam ciepło
Śliczna refleksja, podoba mi się pozdrawiam:)
To prawda, Pamięć o kimś żyje tak dopóki my żyjemy.
Ale zdarza się też, że nieprzyjaciele niszczą o kimś
pamięć.
To smutne.
"Człowiek żyje dopóty, dopóki trwa o nim pamięć"...
Pozdrawiam Anno :)
Jeśli ma kto opowiedzieć dalej jakąś historię, to ona
nie umiera :) Pozdrawiam serdecznie +++
No tak to juz jest.
Pozdrawiam:)