Gdy pamięć umiera

to jest nasz kres, żyjemy tylko po kres pamięci
żyjących

Trzeba się z tym pogodzić, że tylko o wybitnych
jednostkach pamięć nie umiera. Miłego wieczoru:)

Ojej, smutne myśli...Pozdrawiam anno)

Mamy Ich wokół usianych po kątach,
tysiące zapomnianych na wszystkich frontach.
Pozdrawiam Aniu w moim budynku też jest kilku
zapomnianych przez rodzinę albo bez niej. Smutna
nasza rzeczywistość.

Bardzo smutne rozważanie :(
Bardzo przejmująco spisane.

Pozdrawiam, Anno

Smutna refleksja.
Miłego wieczoru:)

to smutne - tak może się wydarzyć gdy nie było
bliskich osób...
pozdrawiam:-)

Oni nie mieli dzieci, nikogo...

Nasze dzieci nie będą pamiętały?
dorosną, być może dojrzeją.
Pozdrawiam serdecznie Aniu paa ;)

Ja bym się przy tym nie upierał...

Bliscy zawsze pozostają w naszej pamięci...ładny
refleksyjny wiersz. Pozdrawiam

uczmy pamiętać
kolejne pokolenia...
+ Pozdrawiam

nic tego nie zmieni po nas przyjdą inni...pozdrawiam

Gdy umiera pamięć, to wraz nią
umiera cząstka człowieczeństwa.
Wiersz godny zadumy i refleksji.
Miłego wieczoru Anno.

Hmm!:(((
Pozdrawiam serdecznie:)