Gdy Śmierć srebrnooka

Gdy zapuka do drzwi bladolica,
srebrnooka wysłanniczka Niebios...
Gdy przyjdzie mi powiedzieć Wam adieu
i pożegnać skrzydła wiatru z żaglach,
i pożegnać wschody Słońca w górach,
by już nigdy nie usłyszeć śmiechu,
by już nigdy nie zobaczyć piękna,
nie zagłębić się więcej w marzenia,
nie wymówić więcej słowa: kocham...
Gdy Śmierć płomień życia mego zgasi,
niech rozbrzmiewa raz ostatni wtedy,
cud piątej symfonii Beethovena...

autor

Bernard Lis

Dodano: 2006-06-20 11:36:50

Ten wiersz przeczytano 657 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Sylabiczny Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie