Łzy stokrotne

Deszcz padał ze zmęczenia,
by zasnąć w łąki zielonej pościeli...
Z jego snu o chmurach pędzących,
stokrotka rozchyliła płatki ku Słońcu...
Odwiedził ją motyl,
odpocząć pragnąc,
wolnością opętany...
Przyleciała pszczółka z lasu,
po sąsiedzku pyłków pożyczyć,
by plaster miodu skończyć
misiowi małemu...
Aż ptaszek przyleciał wolając: uciekaj!
Próbowała lecz nie mogła
i rozdeptał ją czlowiek,
nie słysząc jak krzyczy...
Przyszedł miś wieczorem,
w łapkach miodu jej niosąc...
Nie zdążył- już ją mrowki zjadły...
A Słońce zrozpaczone,
roniąc deszczu łzy stokrotne,
za zdążył skryło twarz
już nie mogąc patrzeć w oczy,
małej pszczółce zapłaknej,
nad stokrotki zwiędłym płatkiem...

autor

Bernard Lis

Napisany: 2006-04-02 Dodano: 2006-06-21 10:30:21

Ten wiersz przeczytano 566 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie