Gdy zaszumią drzewa

czy od jakieś postaci przyjdzie do mnie
jak wspomnienie przyszłe szczęście
w szary dzień i noc ciemną
żeby mój ból przy jej współczuciu
wydawał się pożółkłą akacją księżyca
jednak nie dzieje się nic a może
stało się wszystko co stać się miało
fortepian milczy jak zamknięta książka
której nie ma kto i komu już czytać

jakieś dziwne rozdarcie mego życia
we wszystkim czego dziś dotykam
oj! żeby tylko nie przestać istnieć do reszty
piękna w przyrodzie jeszcze poszukam
ona nie zwodzi bo gdziekolwiek spojrzę
jej ręce chcą spotkać się z moimi
spogląda w zachwycie z szacunkiem
dla myśli z uśmiechem czułości
o jakiej nawet człowiek sobie nie wyśni

piękna o każdej porze roku
przyjaciółka trzykroć wierniejsza
wokół strażnicy ogromni na górach szczytu
strzegą jej harmonii w mrokach nocy
i jasności w barwach błękitu
ja tam pójdę odpocznę nie czekając na nic
tylko najpierw jak na bal się ustroję
uczynnie spowiedź co za radę starczy
od czczych miłostek pragnień i urojeń
pieśni już tu chyba nie usłyszę więc biegnę
wezmę tylko jeszcze wachlarz i kastaniety
by zatańczyć z wiatrem
gdy zaśpiewają ptaki i zaszumią drzewa

autor

ESTERA60

Napisany: 2007-12-06 Dodano: 2007-12-06 09:18:46

Ten wiersz przeczytano 546 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie