O głębi psychiki ludzkiej

Formą ciało, materia – jak ocean dusza rozlana,
Ocean ? Gładkie lustro, poniżej jezioro zmysłów naszych,
W nim miliony emocji, nie sposób się przestraszyć,
Godziny przemyśleń – daj się we znaki każda psychiczna rana.

Jezioro – uczuć skarbnica, w nim miłość – uczucie zaspane,
Oglądając ziemskie lica, trudno je obudzić,
Jedno lico ! To jedno jedyne, co uczuć nigdy nie studzi,
Wpędza w niewolę – nigdy nie będziesz już swej duszy panem.

Ocean wypełniany – kryterium ? ścieżki naszego czasu,
Kolekcja duchowej lawy ozdabia oceanu ściany,
Rozum wśród przemyśleń, przemyślenia jak nieskończony horyzont lasów,
Obraz otoczenia w garściach żalu wiecznie skąpany.

Pozorna gładkość lustra... Złudzenie ! Trwa wieczna burza !
Minuta ciszy do kwestii marzeń ucieka,
Ze skarbnicy miłość – najcenniejszy diament się wynurza,
Nie umiem już czekać, czekanie jedyną goryczą w oceanie człowieka !

autor

okhm100

Dodano: 2008-06-02 14:50:09

Ten wiersz przeczytano 454 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie