Głębia miłości

Kto kochać nauczył nas marne istoty,
za miłość umierać kazał dnia każdego,
dlaczego z nią życie to wieczne tęsknoty,
za utopią co znika ze snem szeptu nocnego.

Miłość jak ptak nocny budzi mgiełkę strachu,
nie daje wytchnienia zmusza do wyrzeczeń,
jest wolna lecz zawsze poszukuje dachu,
gdzie schronić sie może, przed człowieka grzechem.

Mieć ją w sercu trudno ciągle płaczę łzami,
zdrojem krwi przelanej zalewa umysły,
lecz to właśnie ona ze swymi wadami,
każdego dnia daję ten promyk złocisty.

Nie ma wiary bez niej nie ma tez nadzieji,
jest pokarmem życia chlebem dnia ciężkiego,
czasami świat zburzy cele duszy zmieni,
uleczy z wątpienia serce ginącego.

Ma siłę atlety odwagę herosa,
buduje i niszczy domy ludzkich serc,
jak nocna gwiazdka blaskiem swym migota,
tak ona niezmiennie pociesza nas snem.

Pieśń jej chóru niesie chwałę utrapionym,
duchem jej dobroci wspiera w bólu srogim,
magią pięknej chwili w sercu mym zmienionym,
darzy tego człeka który w oczach drogi.

Wyrazić ją chcemy w życia swego czynach,
przelać ją na papier wyśpiewać radośnie,
podążać wciąż za nią po świata wyżynach,
płaczem znaczyć drogę cierpiąc bezlitośnie.

Triumf jej jest nam znany pełno go na ziemi,
białą niewinnością łączy losów drogi,
przed obliczem Boga słowo w czyn zamieni,
obrączką złocistą wnętrza nam odmłodzi.

Delikatny welon na głowie wybranej,
przypomina w dniu tym miłości przymioty,
tej jej czystość wody brudem nieskalanej,
co nas obmywała w tych chwilach tęsknoty.

Ty miłości droga jesteś skarbem cennym,
który w każdym człeku na dnie leżysz serca,
swym cudem nam dawaj siłę by być wiernym,
i pomóż się wyzbyć zła co cię uśmierca.

autor

Isk

Napisany: 2004-04-10 Dodano: 2005-01-03 14:36:09

Ten wiersz przeczytano 500 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie