W głuszy

Siedząc na ławce
W ciemnym parku, daleko
Bezpiecznym od życia, i zgiełku, i gwałtu
Odizolowany lustrem powietrza i szkłem wody złotej
Szepcząc słowa spowiedzi
Co brzmiąc potem w głuszy ujarzmionej
Spadają cichym echem na toń
W mroku pogrążonej
Wąziutkiej rzeczki

Żałuje się wtedy
Wszystkiego co było
A nie będzie
Wszystkiego co mogło być
I nie było
Wszystkiego co może być
Braknie tylko wiary

Za swoje grzechy
W dawnej popełnione aurze
Nie wiem czy pokute
Znajdzie dla mnie rzeczka
Chciałbym uciec daleko
Ale lasu nie ma
Tylko parczek wątły, zamknięty ulicami
Nie ulecę jak ptak
Nie odpłynę z nurtem
Co mnie spotyka muszą przyjąć, wiernie
Smarując te rany – stare, nowe, przyszłe – balsamem
Wciąż branym
Z cichej toni rzeczki

Będąc samotnym
Tutaj, na tym świecie
Ciągle tylko tęsknię
Nie przerywam wyznań
Szalonej miłości
Którą zawsze tylko
Odrzucać potrafi
Człowiek bez litości
A jednak sprawiedliwy
Rozumiany – głową, sercem - pożądany

autor

Loukas

Napisany: 2007-05-15 Dodano: 2007-05-15 22:05:31

Ten wiersz przeczytano 845 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie