Gołębie

Kochaj kruche życie- i dzień każdy.

Gwar rozmów, pisk dzieci
muzyka na hali
rozmowy, tranzakcje i każdy się chwali
chodzą, oglądają wystawione ptaki
radośnie z uśmiechem,
bo to ich marzenie -
by za oknem chaty
zagościły ptaki, pocztowe, lub inne.
Lecz nagle, zagrzmiało!
To, nie był grzmot bórzy
to, runoł dach hali-
i życie runęło-
zgasło światło w dali.
A niemi świadkowie
frówają na hali
nad śmiercią-
nad bulem-
nad żalem.
I rozpacz zawisła, jak szara opończa
bo wielu, tak wielu, już nie ujrzy słońca
i łzy ciągle płyną, po zmartwionej twarzy
i kto je osuszy?
Kto uśmiech przywruci?
Miłością obdarzy.
A mała dziecina
proste modły wznosi-
niech już mama wruci
cicho bozię prosi.
Kto pustkę wypełni?
I kto mnie przytuli?
Tata, też nie wraca
i serduszko boli.
Nie znane są wyroki
nikt, tego nie zmieni
lecz, to właśnie czyni
żeśmy przygnębieni.

Strata bardzo boli- lecz to bul, jest pokarmem pamięci. Moie kondolencje pogrążonym w smutku. Senior

autor

Senior

Napisany: 2006-01-29 Dodano: 2006-01-30 13:22:23

Ten wiersz przeczytano 534 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie