gonię nadzieję
podniosłam samotny liść
wiatr rzucił go pod nogi
taki piękny
z barwami jesieni
ale smutny
pchany podmuchem
dogonił mnie
kolorową aleją
biegł ze mną
tak jak ty
małą chwilę
zniknął w powodzi
jesiennych barw
a drzewa szumią
niezmiennie
te samą melodię tęsknoty
liście mokre od łez nieba
zrzucają wilgotność
pod zmęczone stopy
i nadal przepełniona
nadzieją
gonię nitki babiego lata
wiatr rozwiewa włosy
zeschnięte liście
rozdaje
jesiennym kochankom
omijając mój smutek
i mnie
biegnąc dalej ...
autor
smutna2013
Dodano: 2015-09-20 10:27:45
Ten wiersz przeczytano 626 razy
Oddanych głosów: 10
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (9)
świetny...częściej się uprasza:) pozdrawiam Alu
Jesienny park przywołuje wspomnienia sprzed lat
(przynajmniej w moim przypadku) i działa
refleksjogennie oraz antystresowo:)
delikatny poryw:)
Ładnie, bardzo obrazowo:)
Pobiegnę z Tobą, może razem ją złapiemy.
spadające liście jak gwiazdy na niebie, złap na
pamiątkę liścia
jak będziesz w potrzebie.
Pozdrawiam serdecznie
Ladna, jesienna melancholia.
Pozdrawiam:)
takie nastroje niesie jesień ale też można odnaleźć
urok kolorowych liści wrzosowych dywanów ...życzę
radości i uśmiechu:-)
pozdrawiam - miłego dnia - a wiesz pomimo smuteczku
bardzo ładny:-)
ładna melancholia:)