Górska przestrzeń.

Wspinam się na śnieżną górę oblaną lodem,
Zmierzam na sam szczyt.
Ogarnięta wokół pustką, czuję się samotna.
Ciche łzy zamienione w zimne krople lodu,
Powodują powolne zamarzanie mojego ciała.
Wzbijam się w otchłań przestrzeni,
Prowadzącej mnie do świata świetlistych łabędzi zamienione w kolorowe motyle,
Które zatopione są w słoneczny krąg ciepła roztapiającego wieczna marzłoś.
W wędrówce na szczyt nachodzą mnie myśli
:”Po cóż ja to robię, gdyż cel, który chciałabym osiągnąć w granicach ludzkiej możliwości, zakrywającej cień marzeń.”
Wspinam się na śnieżną górę obsypaną białym puchem…Ach jak chciałbym dotrzeć na sam szczyt tej białej, lodowej pustyni, ujrzeć Ciebie i Twoje ciepłe spojrzenie, które roztopi wszystkie lody.
A my złapiemy się za ręce, które są nasieniem wiosennych kwiatów, które wokół nas wyrosną.

autor

aliszja111

Napisany: 2007-02-22 Dodano: 2007-02-22 16:24:33

Ten wiersz przeczytano 869 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Wolny Klimat Zimny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie