Grunt pod stopami
piaszczystą glebę pokryła fala
rurociąg zabrał trud i bogactwo
a wieś Jeziórko umarła w ciszy
na klęskę patrząc
kiedyś tu żyli człowiek i bieda
szerokie pola rodziły żyto
umorusane dzieci rolników
czas płynął bystro
ziemio nie zaznasz dotyku dłoni
twoim zapachem się nie zachwycą
porozrywane skiby i miedze
umarło wszystko
nic nie pomoże żal i lamenty
odeszli ludzie w nieznane strony
budować przyszłość rzekłby Żeromski
i szklane domy
autor
czerges
Dodano: 2023-09-05 18:23:36
Ten wiersz przeczytano 1149 razy
Oddanych głosów: 19
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (23)
czerges, smutna, prawdziwa, potrzebna refleksja,
pozdrawiam ciepło.
Melancholijny, chwytający za serce wiersz, do tego
życiowy...Serdecznie pozdrawiam :)
I jak brzmi wers jednej z piosenek - "płakać się chce"
Dobrze oddany obraz minionego.
Bardzo smutny wiersz. Trzeba tylko mieć nadzieję, że z
czasem wszystko na nowo się odrodzi. Pozdrawiam
kwiatami odchodzącego lata :)
Wspaniały wiersz. I smutny bardzo. Ale życie biegnie
swoim torem, niszczy i buduje, czasem szklane domy.
Pozdrawiam serdecznie.
Wszystko się zmienia, pozostają
wspomnienia...Pozdrawiam
smutny obrazek obumarłej wsi.
Janusze.k - to jest mój wiersz, zajumał stąd jakiś
gość i sobie tam w stawił. Daje link do tego wiersza
tutaj na Beju:
https://wiersze.kobieta.pl/wiersze/jeziorko-22105
tak , masz rację
ale chyba nie tylko Ty o tym piszesz bo znalazłem :
https://opencaching.pl/viewcache.php?wp=OP57D4
I znów pozostaje tylko i aż pamięć.
W niej wszystko.
Bardzo dobry wiersz :-)
Żal zbędny, nic się nie urodzi bez obmarcia i jest
przeważnie silniejsze, o tą śmierć, która dała życie.
Pozdrawiam serdecznie,
Miłego dnia
Piękny wiersz. Pozdrawiam
Znakomity wiersz, doskonała forma. Jakże trafne
nawiązanie do Żeromskiego.
Pozdrowionka :):)
a lepsze drewniane..
Janusz.k - sprawdziłam, ten artykuł został napisany 18
lat temu czyli dosyć dawno, a ja wiem na 100%, że do
dzisiaj nie ma tam żadnego domu. Jest tylko krzyż przy
drodze, pod którym modlą się raz w roku Jeziorzanie,
ci którzy jeszcze żyją, bo niestety wielu z nich już
odeszło na niebieskie połoniny. Dziękuję za ślad pod
moim wierszykiem. Pozdrawiam