Hipnofobia

A gdy zapytają mnie jak zasypiam, odpowiem im tak:

Gdy opadają powieki, niczym kurtyny teatru,
Oddzielające aktora od jego widowni,
Błąkam się w bezmiarze gęstej ciemności.
Przecinam czarne niebo zamkniętym okiem.
Milion kształtów woła, prosi mnie o życie,
Przestaję wtedy chodzić, a zaczynam pływać,
Nie odrywając jeszcze swoich stóp od ziemi.
Tak bardzo nie lubię tej chwili,
Kiedy muszę wybierać:
Niebo czy ziemia?
Jedno mnie wzywa, ale drugie nie chce puścić;
Jakbym pływał po ogromnym jeziorze,
W którym zamiast ryb i syren, mieszkają gwiazdy.
Pragnąc odpocząć po gługiej podróży,
Dotknąć zimna stopą twardego wybrzeża...
Opadam na dno, z którego nie mogę się podnieść,
Bo ziemia chce mieć mnie wyłącznie dla siebie.
Wiem, że nie umrę, ale nadal się boję,
A strach daje ciału niezwykłą siłę...
Podnieść się ze strachu,
Czy przytulić się do piaszczystego dna?
Mogę nie spać trzy dni, bo sen jest jak śmierć,
Chcemy ją oddalić nawet za cenę życia.
Mogę pływać trzy dni, byle nie upaść na dno.
Wola walki jest szlachetna, ale ma swoje granice,
A myśl o łagodnym końcu jest gorsza od tortur.
Walczę, nie dlatego, że jestem odważny,
Bo siłę czerpię wyłącznie ze strachu,
Ale dlatego, że boję się poddać...

autor

Dlrossa

Napisany: 2009-07-07 Dodano: 2010-07-14 13:19:19

Ten wiersz przeczytano 661 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Rozmarzony Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie