Historia pewnego życia

Zalewam łzami troski dnia powszedniego,
częstuję ptaki tym co jeszcze zostało.
Kładę na półmiski resztki optymizmu,
którego w życiu ciągle było mało.

Wkruszę jeszcze szczyptę gorzkiej bezsilności,
co każdego dnia towarzyszyła wiernie.
Może jeszcze trochę dodam samotności,
co przez lata w duszy była tylko cierniem.

Gdy wszystko wymieszam i będzie gotowe,
wyrzucę przez okno, gdy wstanę o świcie.
Każę mocno przydeptać ulicznym grajkom,
ot, i tak się skończy bezsensowne życie.

autor

Osamotniona20

Dodano: 2008-08-17 12:33:21

Ten wiersz przeczytano 827 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Sylabiczny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie