Historia pewnych zwłok

Już się zwłoki rozłożyły.
Mięso ludzkie – hieny, wilki na całej okolicy rozłożyły.
Śmierci zapach wszystko przenika.
Życia dech jak zgaszony płomyk znika.
Kogóż to ciało tu leży,
Które w nic już nigdy nie uwierzy?
Nigdy nic nie zobaczy, nie usłyszy, nie powie,
Czym zawinił sobie na śmierć ten człowiek?
Czyż nie był godzien życia?
Życie i śmierć – mówią, że to zwykła kolej bycia,
Nierozerwalna para, jak dwóch kochanków upiorna mara.
Ja widziałem śmierć tego nieszczęśnika,
Który dziś wygląda jak rozszarpany przez dzika.
Lecz to nie przez zwierzę zginął ów człowiek,
To ludzie wbili w jego ciało ogromne noże,
Rozcięli mu brzuch i wyjęli jelita,
Jego krew prysła jak z przeklętego kielicha.
Odcięli mu rękę i nogę,
Potem zabrali i poczęli odrywać i głowę.
Jęki zabijanego dały się słyszeć wszędzie.
Chciałem mu pomóc, lecz zbrodniarze stali w podwójnym rzędzie.
Gdybym poszedł sam bym stracił życie.
Ta sytuacja co noc śni mi się.
Te jęki, wrzaski, krew i rozerwane ciało,
Powiedzieć, że widziałem piekło to powiedzieć za mało.
Cóż on zrobił, za co zginął, czemuż opuścił ten świat?
Czy był mordercą, kłamcą, czy kradł?
A może to niewinna osoba,
Która nigdy nie powiedziała nikomu złego słowa?
Może był za dobry, może za zły.
Tego nie wiem ani ja i nie będziesz wiedział i ty.
Jednak czy to zbrodniarz czy nie,
Taka śmierć nikomu nie należy się.
W chwili obecnej wszędzie tylko zakrwawione flaki,
Które już są jedzone przez obślizgłe robaki.
Życie ludzkie to krucha rzecz.
Ciesz się nim, bo i ty stracić je możesz też.

autor

Poeta Przemocy

Napisany: 2004-06-09 Dodano: 2004-06-09 23:40:01

Ten wiersz przeczytano 546 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie