II

Jak obiecałam dalszy ciąg cyklu...

Moje pożegnanie pozostawiło swój niezatarty ślad,
na tamtej kartce i w mym sercu...
Piszę więc by pogodzić się z nieuchronnym losem,
wróciłeś do mnie przyjacielu -
lecz nadal łzy spływają po mych policzkach -
bo myślami jesteś odległy...

Choć bliski tak memu sercu; daleki.
Ta jasna droga, nasza droga -
nie jest już przyjazna - wiesz prawda?

Nasze ścieżki się rozeszły - choć chcesz na nowo zacząć żyć.
To już tylko Twoja droga - ja podążam inną...
I choć kamienie ranią me bose stopy
i szlak nieprzedarty mam przed sobą -
idę.
Wciąż do przodu, staram się nie patrzeć w tył.

Serce me krwawi bo wciąż kocham Cię...
jednak pozostawić przeszłość za sobą muszę...

I będę prosić Wielmożnego Stwórcę nieba i ziemi
by Twe szczęście było moim lecz w ukryciu...
By nie cierpieć już gdy znów zechcesz odejść -
opuścić mnie.

I poproszę tylko o jeszcze jeden cudowny dzień -
by nacieszyć się mą miłością i blaskiem Twych oczu.
Następnie wstanę i pójdę budować moje szczęście,
z cegiełek zniszczonego już fundamentu,
naszej wspólnej radości...

autor

sylwuśka

Napisany: 2006-07-20 Dodano: 2007-08-08 20:54:09

Ten wiersz przeczytano 842 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Wrogi Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie