Ile mi jeszcze pozostało...

Ile mi jeszcze pozostało oddechów
I ile westchnień które wykrzyczę w ciszę
Nim klepsydra czasu całkiem się zestarzeje
I do ostatniego ziarna piasku przesypie
Zeschłe liście zbudzone ze snu ptasim śpiewem
Dotykane przez wiatr niewidzialnymi dłońmi losu
Zaniepokojone drżą trwożnym szelestem głosu
A ja liczę te wszystkie ważne wdechy
I karmię nimi tlenu wygłodniałe płuca
A serce jakby w wielkim porywczym gniewie
Unosi w górę klatkę piersiową
Ukrytą pod rozpiętą na w pół białą koszulą
I o każdy kęs powietrza się wykłóca
Bo chce żyć opisane świętym spokojem
I syte chlebem natchnionych słów

Ile mi jeszcze pozostało oddechów
I ile westchnień które wykrzyczę w ciszę
Nim ustanie echo ostatnich chwiejnych kroków
Stawianych przez zmęczone życie
I dojrzałe słoneczniki przekwitną pod oknem
A pnie drzew wbrew odwiecznym prawom natury
Spękają na swej powierzchni głębiej niż zwykle
Tworząc na gładkiej korowinie zawiłe labirynty
I zamiast odcieni brązów szarości i zieleni
Przybiorą kolor rubinowej purpury
Jakby tej krwi toczonej z umyślnie rozciętych żył
A potem okryje je z wolna czarny żałobny kir
Ciężką zasłoną opadający na zdumione oczy
W których nie tak dawno jeszcze blask słońca kwitł
A niebo gubiło swój błękit uroczy


Robert Kruk, 17.02.2008r.

autor

Robert Kruk

Dodano: 2008-02-17 12:55:39

Ten wiersz przeczytano 619 razy

Oddanych głosów: 31

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie