Ja...

Ja... zawieszona w próżni
wiruję, bezimienna, pośród wątpliwości.
Umieszczona na szali, wokół ludzie różni,
zastygam w bezruchu beznamiętnej szarości.

Ja... tak niezwykła zwyczajnie
żyję jak inni... wokół ból i śmiech.
Toczę się po ziemi równo, jednostajnie,
a każda myśl upragniona jest jak fatum, jak grzech.

Ja... wiecznie zawstydzona
o krok jestem od mety, wracam na punkt startu.
I tylko z głebi serca rwie tęsknota szalona
i zazdrość o każde słowo powiedziane dla żartu.

Ja... niedoświadczona jeszcze,
jeszcze wciąż tak naiwna, nieobyta z przyszłością.
Każda myśl zbyt odważna wywołuje dreszcze,
gdy unoszę się wysoko ponad codziennością.

Ja... niczym cień zabłąkany
w otoczeniu jasności, martwa cisza wciąż trwa.
Odbijam się sprężyście od ściany do ściany:
zabłąkany motyl czy zwyczajna ćma?

})i({ :*

autor

Askaria

Napisany: 2005-08-25 Dodano: 2005-09-30 15:29:18

Ten wiersz przeczytano 525 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie