ja człowiek

Podcinam nerwom żyły,
A umysł otępiam ciosem w potylicę.
Trucizna iluzji przepływa przez moje ciało.
Łamię ręce i nogi szamocząc się
W znienawidzonej rzeczywistości.
Uciekając wpadam pod
Rozpędzone koleje losu…

Leżę w karetce czekając na dawkę morfiny.
Znowu lęki i paranoje rozpływają się
W dopaminowej rozkoszy.
Ten roztwór, a raczej zawiesina
Zagęszczona potokiem wrażeń i myśli,
Wypełnia mnie po brzegi.

Pełzakowatym ruchem ameby
Przelewam się przez czas
Wciąż na nowo tonąc to w złudzeniach,
To w rzeczywistości…
Kim jestem?
Człowiekiem

autor

Enidras

Dodano: 2005-10-11 21:26:18

Ten wiersz przeczytano 1056 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie