Ja przynajmniej próbuję!

Przeskakuję kolejne płoty, i tak całe życie.
Rozszarpuję druty kolczaste odgradzające społeczeństwo od zachłanności bytu.
Buntuję się na każdy powiew wiatru, oblizuję obleśnie usta spragnione,
walczę o wszystko, czego pragnę na tym świecie. O wszystko, co moje.
Nikt mi nie da satysfakcji w reklamówce, nikt nie zrobi za mnie kroku w tę właściwą stronę,
tylko ja sam, sobie.Mam prawo.Znam drogę.
Naznaczam własne zasady, mam swoją fryzurę i swoje marzenia,
nie mów mi co dobre, a co złe!Zamilcz!Kocham siebie.
Nie wytyczaj granic między człowieczeństwem, a nieludzkim stylem trwania,
nie masz prawa mnie oceniać!Nie Twój ten pierwszy kamień!
Nie ucz mnie, czym jest moralność, a czym jest głos Szatana!
Nie zabijam i nie kradnę!Nie gwałcę.Tylko spijam dar życia od Pana.
Na swój sposób, wolność i własne prawdy życiowe.
Kimże jesteś marny popiele, że śmiesz pokazywać mi lepszą drogę?!
W imię jakiego przywileju w dłoni dzierżysz definicję poprawności?
I czymże jest ona?Nietolerancja dla wszelkiej odmiennosci.
Jak rytuał powtarzacie co dzień tę samą modlitwę kroków,
zawsze ostrożnie, bo wielu jeszcze takich jak wy, stoi, oceniając z boku.
Więc zamknięci w szklanej świadomości bytu, w klatce zniewolenia,
żyjecie zaduszeni.Bo co inni powiedzą?
Nie czerpiecie z marzeń.Zamrożone na dnie skamieniałych wartości,
a innych oceniacie, bo mają odwagę pieścić oblicze wolności.
Więc nigdy, na żadnej płaszczyżnie, w żadnym czasie i tytule,
nie mów mi, jak żyć.Gardzę Tobą.Umieraj dla siebie.Ja walczę.Ja żyję.Ja przynajmniej próbuję!

autor

rebel

Napisany: 2007-11-19 Dodano: 2007-11-19 13:46:17

Ten wiersz przeczytano 476 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie