Ja sam o mnie

Niech każdy się do wie, co ze mnie za człowiek
I co siedzi w mojej głowie, zatem wam to powiem
Tu teraz, nie raz mam zwariowane pomysły
Mój umysł nie jest ścisły i mam duszę artysty
Urok osobisty na skromność stale tutaj zmieniam
Ludzi czasem wpieniam zachowaniem, bo moje stwierdzenia
Są inne – ale to mój style, to ja w całej okazałości
Człowiek pełen optymizmu, człowiek pełen radości
Swojej szarości nie okazuję, nikt jej nie oczekuje
Ode mnie, nikt jako malkontenta mnie nie zaszufladkuje
Tutaj zatem nie szukaj we mnie kogoś kim nie jestem
Moja słowność, życzliwość będzie dla was testem
Nie jestem rasistą, wrogiem inności, tego się wstydzę
Jestem nieszkodliwym świrem i wciąż tylko widzę
Pozytywy – czerń natomiast wywaliłem z życiorysu
Jestem neutralny politycznie, nic nie mam do PO czy PIS’u

Czterdziestolatek, chociaż jestem czasem jak dzieciak
Lecz od tego zachowania jednak nigdy nie uciekam
Nie krępuję się tym faktem, bo już jestem taki
Że kręci mnie święty spokój, a jakieś większej draki
To unikam – wolę piwko w domu, przy dobrej muzyce
Przy której to zawszę pozytywny nastrój pochwycę
Nie zachwycę jednak Was niczym u mnie specjalnym
Piszę wiersze, autografy zbieram – mało oryginalny
To jednak styl bycia – nie palę, a większego picia
Unikam jak i też innych używek do mojego życia
Nie wpuszczam – takie myśli spuszczam w kiblu z wodą
Ubieram się jak ja chcę i nie idę tam za żadną modą
Pogodą ducha się chwalę, bo z nią doskonale
Czuję się, każdy wie, kto mnie zna tutaj, że stale
Uśmiechnięty jestem, lecz powyżej już było o tym
Więc dalej wrzucam rymy na wysokie obroty
Do roboty się zabieram i lirycznie napieram
Bo lubię taki styl, chociaż nie jestem typem rapera

Szczera zajawka z mojej strony tutaj dla bliskich
Chociaż nie traktuję niestety tak zawsze wszystkich
Gdyż miewam przebłyski wrogości dla tych którzy
Mają mnie za dziwaka, i którym moje podejście nie służy
W metafizycznej podróży jestem wciąż, inne światy
Inny tok myślenia niż wszyscy maja, a na straty
Idą słowa, bo dla mnie liczą się jedynie czyny i tyle
Nie dbam o to co było wczoraj i to co będzie za chwilę
Żyję teraźniejszością wbrew temu co inni sądzą o mnie
Zachowuję się skromnie, a z każdego małego gówna ogromnie
Cieszę się, bo w życiu liczą się tylko chwile – wiecie
Mówcie o mnie co chcecie, ale o moim świecie
Wiecie tylko tyle ile ja sam Wam wiedzieć dam
Mam wiele jeszcze tajemnic, ale dalej z rymami gnam
Sam być nie lubię, zawsze w gronie super ludzi
Samotność mnie strasznie męczy, a cisza tylko nudzi

Mówię to co myślę i nie myślę co powiedzieć
Kiedy coś mnie wkurza, to spokojnie siedzieć
Nie potrafię i wtedy to słowotok z moich ust
Płynie jak dziki strumień, aby w wasz gust
Trafić, by przekonać was do mojej racji
Lecz w mojej dość długiej melodeklamacji
Prowokacji nie doszukujcie się, bo wtedy mnie
Źle odbierzecie i jak Titanic na dnie
Spocznę, a wiadomo że dopiero odpocznę kiedy umrę
A teraz ruszam w swoje wyimaginowane tourne
Durne to może, ale pomarzyć to dobra sprawa
Gdy ma się wszystko, a większa zabawa
Już nie kręci tak jak kiedyś gdy było się młodym
A do spotkania zawsze były jakieś konkretne powody

autor

Dziadek Euzebiusz

Napisany: 2017-04-10 Dodano: 2017-04-10 18:03:14

Ten wiersz przeczytano 441 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie