* * * (Ja zaglądałem w twoje...

Ja zaglądałem w twoje jasne oczy.
Nie powiem w nieba, wszyscy tak potrafią,
Nie powiem w morze u lesistych zboczy
Światłem słonecznym przeszywane na wskroś

Nie powiem w gwiazdy ani że w księżyce.
Za mało w gwiazdach i w księżycach blasku.
Nie powiem w studnię, w której woda błyszczeć
Z pomocą słońca zwyczaj ma od zawsze.

I może słońce świeci jasno dosyć,
Bym je do oczu mógł porównać twoich.
Gdy w nie patrzyłem równie w nich migotał
Ogień świetlisty z końca Mlecznej Drogi.

Ale za mało było tylko patrzeć.
Cisza niezmienna jest bliźniakiem śmierci
A słowo liną. Można po niej na brzeg
Wspiąć się wysoki. Ćwierć ocalić ćwierci.

Nic nie mówiłem, nie odpowiadałaś.
Teraz na drogi mojej może końcu
Osamotniony oczu twych wspaniałość
Po tylu latach odnajduję w słońcu.

Teraz przyznaję: tyle było nieba,
Gwiazd i księżyców, mórz oblanych światłem…
Nic z tego dzisiaj, tylko kromka chleba
I szklanka wody. Żal głęboko na dnie.

autor

zenon63

Dodano: 2006-05-29 16:45:44

Ten wiersz przeczytano 374 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie