Jadąc tramwajem

W mieście, gdzie wyznacza naszę długość życia
kreska, która łączy trzy wzniesienia dłoni:
parking dla karetek , nasze miejsce, szpital
rozmazany sygnał w rozpaczy się nosi.

Fale dyfundują przez powłoki serca
gdy stoisz w tramwaju wpatrzony w reklamę
za chwilę w karetce ktoś ustąpi miejsca
tym, którzy nie wsiedli, ale mają nadbiec

Nagle gaśnie światło, słyszysz: wnętrze zwraca
każda falę dłuzej, niż ją otrzymało
daje coś od siebie, wyjmuje z zanadrza

szkiełko nakrywkowe tego mikroskopu
nie ma preparatu, to co się widziało
było ledwie kroplą, słoną, pustą w środku

autor

Zygfryd

Dodano: 2009-10-29 22:56:27

Ten wiersz przeczytano 663 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie