Niepewność listopadowa

świece na ołtarzach sztywnieją i gasną
Wiatr zatacza kręgi kluczem ptaków w górze
O sobie zapomnieć mam i rzucić własną
przyszłość gdzieś na ziemię, gdziekolwiek przy jutrze.

Rdzawe pióropusze: drzew, czerwonych twarzy
Do wrót się cmentarzy zbliżają i krypt
Oskalpować zmarłych chcą i ciała zażyć
Rozłożyć do liści i wejść sobą w nich.

Żeby Bóg, Nasz Ojciec, zdążył dotrzeć na czas
Nim ostatnia padnie w ust szańcu modlitwa
nim ostatnia gałąź wyssie przodków zapas
Nim z nas pozostanie ziarnko zasypane...

(a może?)

może las o wiośnie i kwiat co, rozkwita
to jest nasze niebo, nasze zmartwychwstanie?

autor

Zygfryd

Dodano: 2009-11-01 19:56:42

Ten wiersz przeczytano 538 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie