Jak feniks z popiołów...

Za szybko...
W mej duszy krew się rozlała
...
Wielka kałuża...a w środku niej ja stałam...
Stałam i patrzałam...
Jak bezbolesną śmiercią odchodzę z tego świata...
Lecz jak feniks z popiołów na nowo się dziś odradzam..
Bo mam odwagę być artystą który swe życie samodzielnie kreuje...
Według swoich wartości,swoich przekonań,
Maluje na ścianie...życia mego obraz...
Nie zniekształcam go,nie ubarwiam...
Maluje takim jakim jest,
Bo właśnie taki dla mnie ma sens...
Chodź bolesny to prawdziwy,lecz za nic nie zamienię go na kłamliwy...
Na taki jaki ludzie chcieliby oglądać,taki który im by się spodobał...
By mogli go oceniać i komentować...
O nie,nic takiego nie zobaczycie...wy ,
Wy chciwi i zapatrzeni w siebie ludzie
Odejdźcie tam gdzie będziecie mogli taplać się w tym brudzie...
Zostawcie już te krwi kałuże,posprzątam je za was,
Chodź wcale robić tego nie muszę...

autor

Obce imię

Napisany: 2007-01-30 Dodano: 2007-01-30 22:43:55

Ten wiersz przeczytano 1136 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie