Jak ognisty ptak...

Choć ostatni promień słońca
zniknie z naszej ziemi.
Choć ostatnia kropla rosy
w nicość sie zamieni.
Choć ostatni raz odmierzy
serce cichy takt.
Pogrzebany raz w popiele
znów się zrodzi ptak.

I natchniony ciepłym słowem
co iskrę rozpala,
będzie mógł rozwinąć skrzydła
i znów powstać z rana.
Poszybuje znów w błękitne
szlaki niezmierzone
bo natchnieniem z iskry serca
na nowo zrodzony.

I tak trwają niczym Feniks
w życiu czy w popiele:
wiara w człowieka,
nadzieja dla ludzi,
i miłość ...

autor

SHADOW

Napisany: 2004-11-13 Dodano: 2004-11-14 00:07:14

Ten wiersz przeczytano 502 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie