jakiś dzień, jakiś tydzień,...

Wreszcie wsiadam do autobusu
zamykam oczy
jestem w pociągu i jadę na koniec świata


matowo-szara sierść tłumu kotłuje się
jak wrzątek w garnku
ale mnie to nie dotyczy, ja jestem w pociągu
i mam swoje miejsce


za piaskową zasłonką jest okno, które odsuwam
zielone łąki inhalują mi twarz
i wyrywają zmarszczkę z czoła
ukorzenioną w nim jak drzewo


wychylam się jeszcze bardziej
i wpadam w żółte balony
mleczy i słoneczników


później piję wodę z jeziora
o smaku bezowego nieba


Jest mi dobrze
jest mi bezboleśnie
czuję podróż
słyszę tętent kopyt, pod sobą
które mnie przenoszą przez rzekę
przez las, góry
przez wszystkie miasta, miasteczka, wsie
i gospodarstwa.
Słyszę ujadającego psa,
podbiega do furtki.
Otwieram oczy i już jestem w autobusie.


Wszystko nade mną i wokół faluje
tłuszcz
rój
tłum
zlał się z powietrzem
tworząc lepką maź
Maź wypełnia wszystko. Cały inkubator
autobusu.
Maź rośnie.
Drążę w niej tunel i wypadam
na jakimś przystanku. W polu.
Czarnym. Zalanym pulsującą
mulistą substancją, po horyzont.
Rozglądam się, drżę
i wchodzę w tłum
po kolana
po
intymność
po
szyję
wyszarpuję oddech z dna klatki piersiowej
jak kwiat
przed końcem świata

autor

Marta Surowiecka

Dodano: 2012-04-01 23:54:10

Ten wiersz przeczytano 437 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie