Jeden organizm

Wszystkim, którym brakuje miłości ...

Posmutniałe brązy obserwują katalpy,
Błądzą bezwładnie w sercowej koronie morza,
Chcąc letnim widokiem stłumić tlący się pożar,
Przywołują w zadumie mądrość wschodniej kalpy.

W niebo wznosi się wewnętrzne Ja, ponad Alpy,
Ponad chmury, jak falująca z wiatrem zorza.
Niech odejdzie ciemność już, niech odejdzie zgroza,
Energetyczne wampiry, błazny i małpy.

Kto szuka, ten znajdzie sens wspólnej egzystencji,
Bez szukania słabości, Achillesa pięty,
Być tutaj razem, bez nienawiści w miłości.

Czas piekła na ziemi, duchowej impotencji,
Dobiega końca - Początek nie jest zajęty,
Wszak prócz Jego dzieci i On pragnie bliskości.

autor

Snowboarder

Napisany: 2008-06-22 Dodano: 2008-06-22 14:14:32

Ten wiersz przeczytano 655 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Sylabiczny Klimat Optymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie